Na vijf avonden intens samen op weg gaan met het Woord, sloten we gisterenavond in de Heilige Geestkapel onze eerste reeks "lectio divina" af met het Pinksterevangelie volgens Johannes. Daags nadien overheerst bij mij een gevoel van dankbaarheid om wat wij, doorheen deze vijf avonden, hebben mogen ontvangen. Van alle gebedsvormen (want vergis je niet - lectio is bidden!) is de lectio divina voor mij diegene die mij het diepst in contact brengt met het Evangelie. Het is een schitterende remedie voor zowel een al te exegetische benadering van de Bijbel als een al te vrijblijvend bidden zonder wortels in de Schrift. De methode zelf verplicht je te lezen wat er staat, en vooral wat er niet staat. Het verplicht ons, drukke postmoderne mensen, om lang (een avond lang voor een paar verzen!) stil te staan bij eenvoudige woorden en zo geleidelijk te ontdekken welke rijkdom deze woorden bevatten voor ons eigen leven. Dat mogen ervaren in een groep met een eigen dynamiek en in gedeeld vertrouwen, voegt hier nog een waardevolle gemeenschapsdimensie aan toe.
Dat de lectio naast een gebedsvorm op zich ook vruchten kan dragen buiten het moment cvan samenkomst, ervoeren wij in de dagen en weken volgend op elk van deze samenkomsten, in momenten waarop het gedeelde Woord ook brood van leven werd in ons dagelijks leven - en ook in de eucharistieviering eind mei die door onze lectio groep werd voorbereid op basis van onze samenkomst en die door Eric werd voorgegaan.
Dankbaar om zoveel genade kijk ik al reikhalzend uit naar het vervolg. Meer daarover op onze doorstartavond op 24 augustus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten