Open Brief

Beste vrienden,

Morgenochtend van 6 tot 9 organiseert Radio 1 (Lisbeth Imbo) een "groot debat" vanuit de Sint-Salvator in Brugge, vanuit de vraag "geloof je (nog) na 2010?"

Hieronder vinden jullie mijn persoonlijke open brief aan Lisbeth hierover.

Een vredevolle Kersttijd gewenst!

Kris

"Beste Lisbeth,

Graag antwoord ik bevestigend op jouw vraag of ik na 2010 nog geloof.

Vooreerst wil ik duidelijk stellen dat ik, net zoals talloze (om niet te zeggen alle) gelovigen en kerkelijk geëngageerde mensen, diep geschokt ben door de feiten die dit jaar aan het licht zijn gekomen. Ik voel wel degelijk de stompen in mijn maag... Dit stelt zeker vragen rond de Kerk en haar bedienaars, vragen die een crisiselement in zich dragen, maar iedere crisis is ook een opportuniteit. Dat leert de geschiedenis ons.

Toch daagt jouw vraag mij tot méér uit dan een simpel "ja" of "neen" of een blijven steken in gemeenplaatsen.

Je vraag of ik geloof na 2010 gaat er immers (impliciet) van uit dat de schokkende feiten die in 2010 het daglicht zagen mijn persoonlijk geloof kunnen raken. En dat is nu net niet het geval.

Om dat te verklaren, dien ik uiteraard nog een tweede, fundamentelere vraag te beantwoorden - een vraag die mensen zich sinds het begin der tijden stellen en die in jouw vraagstelling toch ietwat verloren dreigt te gaan: "in wat geloof ik eigenlijk?"

Het is belangrijk dat christenen (maar ook moslims, joden en atheïsten) op deze vraag kunnen antwoorden, niet zozeer om de anderen te overtuigen, maar in de eerste plaats voor zichzelf. Concreet staan wij als gelovige en geëngageerde christenen (ik neem mijn eigen positie omdat ik alleen van daaruit kan spreken) in dat intens voelbare spanningsveld tussen enerzijds onze postmoderne maatschappij (waar wij inherent deel van uitmaken) en, anderzijds, onze geloofsoptie (want het blijft toch altijd een keuze) die vanuit die maatschappij (en vandaag heel concreet door jou) kritisch wordt bevraagd. Die spanning is sterker dan ze in het verleden was (alhoewel ik dat verleden zelf nooit heb gekend), maar ze is bovendien zeer gezond, want ze stemt ons tot zelfbevraging.

Dus: in wat geloof ik eigenlijk?

Wel, ik geloof niet in "iets", maar in Iemand.

Zonder te verdwalen in een theologisch discours dat hier niet op zijn plaats zou zijn, wil ik mijn persoonlijk geloof (voorzichtig, aarzelend, bewust van de broosheid ervan en het feit dat het een teer plantje in groei is) als volgt samenvatten: ik geloof in een persoonlijke God, die niets meer verlangt dan in relatie te treden met mensen en die zich, doorheen de geloofsgetuigenissen van mensen (de Evangelies) kenbaar heeft gemaakt, ook aan mij vandaag. Iemand die ik niet alleen in de Schrift kan vinden, maar die ik ook mag ontmoeten in mijn persoonlijke relaties met andere mensen, in mijn leven van elke dag.

Liesbeth, het is voor mij ook die Iemand die (ditmaal via jouw vraag) mij telkens weer vraagt wat Jezus 2000 jaar geleden vroeg aan Petrus: "wie zegt gij dat Ik ben?".

Ik voel vanuit mezelf dat het mijn wezen is als mens de vraag te stellen naar de uiteindelijke zin van mijn leven en ik besef meteen dat die vraag mij overstijgt (niet in mijn hoofd past). Ik geloof (want het blijft een geloofsoptie) dat God die Iemand is die die vraag beantwoordt, die mijn leven voltooit. Als ik Hem (of Haar, want over genus struikelen we toch niet?) wil (h)erkennen in de Schrift, de natuur en vooral in de mensen om mij heen. Dit alles gebeurt niet in grote openbaringen met special effects, maar in heel eenvoudige, kleine dingen: de liefde van en voor mijn vrouw, de zorg voor zieke ouders, een gebedsmoment in onze kapel.

Ik wil niemand deze geloofsoptie opdringen, maar ik vind het wel belangrijk dat ze voor de maatschappij verstaanbaar mag zijn. Want het is het fundament van waaruit een gelovige christen leeft.

Je vraagt je onderwijl wellicht reeds af: "wat heeft dat alles in Godsnaam (pun intended) te maken met de crisis van de Kerk vandaag?" Maar je stelde nu eenmaal, vanmorgen in de file, de vraag naar mijn geloof. En ik antwoord, vanuit het bovenstaande, dat de stompen in mijn maag mijn geloof in die Iemand niet hebben aangetast. Geef toe, het zou maar een schraal geloof zijn als het zou afhangen van de daden van een kinderverkrachter.

Ik wil me er echter niet zo makkelijk van afmaken.

Ik besef ook wel dat jouw vraag teruggaat op de gebeurtenissen van 2010 en ik wil zeker niet vanuit een theologische beschouwing onrecht aandoen aan de terecht golf van verontwaardiging die de bevindingen van de Commissie Adriaensens teweeg hebben gebracht. In zekere zin ben ik zelfs dankbaar voor die verontwaardiging.

Kan ik mij als jonge (hoewel, alweer 34...) gelovige nog inschrijven in het project van de Kerk? Ook op die vraag antwoord ik bevestigend.

Voor mij is geloof in de Kerk in de eerste plaats geloof in het feit dat er in die brede Kerkgemeenschap van 2000 jaar, in dat volk onderweg, een werkzaamheid van de Geest is die de individuele leden van die gemeenschap (die van de apostelen tot Benedictus en André-Joseph altijd mensen zijn, met vallen en opstaan vandien) overstijgt. Aangezien dit een tijd van "kicks" en "momenten" is (iets wat past als een tang op een varken op een gelovig leven, maar goed) wil ik getuigen dat ik dat persoonlijk zeer sterk heb mogen ervaren twee jaar terug, toen in Brussel 40,000 (!) jonge christenen uit heel Europa verzamelden op de Heizel, op uitnodiging trouwens van diezelfde bisschoppen die heden voor de parlementaire commissie verschijnen, in het kader van een pelgrimage van Vertrouwen, georganiseerd door de oecumenische broedergemeenschap van Taizé. Ik ervaar datzelfde ook in Encounter Vlaanderen (de Vlaamse tak van Marriage Encounter), een christelijke beweging van en voor mensen met zin in relatie, in Sint Egidius (die ook op dit moment weer prachtwerk levert voor de minderbedeelden in de samenleving, daar waar de bussen van het leger stilstaan in de sneeuw), in Broederlijk Delen, in de jongerenwerking IJD (die al de Werledjongerendagen in Madrid van volgend jaar voorbereiden) en in zovele andere sociale initiatieven van diezelfde vermaledijde Kerk, eigenlijk al 20 eeuwen lang. Initiatieven die o zo weinig air time krijgen in programma's als het jouwe, Lisbeth. Sorry. ;-)

Ik begrijp het wel hoor: het kindermisbruik is (meer dan terecht) de orde van de dag. Uiteraard.

Maar mag ik toch hopen dat je in de uitzending vanuit de (wellicht niet toevallig gekozen) Sint-Salvator in Brugge morgen ook heel even kijkt naar de kerststal? Hopelijk gaat die niet verloren tussen de kabels en de computers, want net daar gebeurt datgene waar het voor ons gelovigen in deze tijd écht om draait: niet een glazen huis (hoe mooi als initiatief ook), geen parlementaire commissie, maar de geboorte van een Kind.

Christmas begins with Christ - Kerst begint met Jezus, Lisbeth.

Veel succes met de uitzending en een vredevolle Kerst gewenst.

Kris